Slaan: Pedagogisch verantwoord of mishandeling?!

Allereerst bedankt voor al jullie lieve en leuke berichtjes op mijn site. Het is zo leuk om te lezen!

Na een weekje rustig werken hebben we vorig weekend een filmmarathon georganiseerd met de Amerikanen en wat Ghaneese vrienden. De beamer gehuurd en matrassen in de kamer neergelegd. Het was een succes al zaten we het halve weekend zonder stroom (einde regenseizoen dus veel onweer). I am Sam is trouwens echt een fantastische film!
Dinsdag zijn we gestart met het meelopen met TTC studenten (PABO-studenten). Voor het eerst sinds we hier zijn werden Pascal, Dieuw en ik opgesplitst en voor het eerst moet ik vroeg op (06:15). Alle Ghanezen zijn dan al wakker dus het is best gezellig zo ’s ochtends vroeg!

Met de taxi ben ik elke dag naar Nkwatia gegaan, waar de Presbyterian Primary School ligt. Vanaf de taxi was het nog een kwartiertje heuvel op en heuvel af….langs de waterput samen met zo’n 100 kinderen die elke dag met me meeliepen naar school. De eerste dag kwam ik onderweg een groepje jongens tegen die een jongetje in elkaar aan het slaan waren. Ik heb ze uit elkaar gehaald en met het jongetje naar school gelopen. Ik vroeg me af waarom al die kinderen zo agressief doen en hard tegen elkaar zijn, want ik zag een hoop kinderen slaan en schoppen. Later die ochtend werd mijn vraag beantwoord en werd mij een hoop duidelijk!
Het wordt ze namelijk van jongs af aan geleerd………

Na de algemene opening met de laagste klassen, welke bestond uit: volkslied zingen, bidden, mij voorstellen en rijen vormen, had ik de eerste stokslagen al mogen aanschouwen bij kinderen die te laat kwamen. Het ging zo hard, met de stok op billen en blote benen. De vertrokken gezichtjes van de kinderen zal ik nooit meer vergeten. Nadat alle kinderen marcherend naar hun klas waren gegaan (onder gezag van docent en stok) heb ik me ook gesetteld in Klas 1. De docent was verschrikkelijk aardig, evenals de studenten, en zag er lief uit. Dit idee over haar heb ik maar 5 minuten mogen hebben. Na 5 minuten in de les kwamen er drie kleine kinderen binnenlopen. Na zich verontschuldigd te hebben met een kleine buiging, pakte ze de stok, moesten ze hun handen uitsteken en kregen ze ieder 3 slagen met de stok op hun handen. Dit tot huilends toe, maar wat wil je als je 5 bent (??!!). Ik wilde bijna opstaan en haar wegtrekken bij de kinderen…..de gezichtjes van de kinderen als de docent op ze af komt met de stok zie ik nog zo voor me, het is angst…pure angst voor meer stokslagen.
Later die dag en dagen werd me duidelijk dat slaan en beschuldigen hier zo vaak worden gedaan als complimentjes geven aan kinderen in Nederland. Wanneer kinderen een fout maken of iets niet helemaal goed doen krijgen ze óf een klap op hoofd/handen met de stok of alle kinderen in de klas zingen een liedje over hoe dom het kind is en dat het zich moet schamen. Kippenvel levert dat op bij mij!
Als een kind dan begint te huilen krijgt het nog wat slaag op de rug.

Het principe en modewoord pedagogisch verantwoord is hier totaal onbekend, althans het wordt niet toegepast in het onderwijssysteem. Slaan is hier een middel om kinderen tot de orde te roepen, te corrigeren, te pesten(docenten lachen de kinderen ook uit) en te vervelen. Ook slaan met handen, vuisten en boeken gebeurt vaak.
Toen ik vervolgens vroeg waarom er zoveel geslagen wordt luidt het simpele antwoord: Het is de enige manier, anders luisteren de kinderen niet!. De TTC-studenten bevestigde dit antwoord, zij sloegen er echt de hele dag op los! Dus als kind wordt je op school wordt je geslagen, als student sla je er op los en als docent zit het in je systeem!

Na een week op deze school te zijn geweest, te hebben geholpen, gespeeld, geknuffeld etc, kan ik geen goed antwoord geven op de vraag: Slaan van kinderen, pedagogisch verantwoord of mishandeling. Persoonlijk vind ik het pure mishandeling, pesterij en hiërarchies vertoon, maar hier is het een vorm van opvoeding. De stok is de linkerhand van de docent en het slaan is hetzelfde als het op de gang staan in Nederland. Een zinnig antwoord heb ik dus niet, maar ik weet wel dat het onderwijssysteem in Ghana nog een lange en hobbelige weg voor zich heeft. Mijn ogen zijn iig geopend en ik ga proberen of ik iets kan beteken voor de kinderen hier. Wordt vervolgd!

Zaterdag zijn we naar de Bobiri Forest Reserve geweest!Prachtig regenwoud in de buurt van Kumasi. Naar een rit van 2 uur en een wandeling van een uur in de brandende zon (reden geen taxi’s) kwamen we midden in het bos aan bij een soort compound. Een hoop studenten waren er en we werden meteen welkom geheten door de directeur en werden uitgenodigd om met de studenten te eten, de Banku was heerlijk !(al zal ik niet vertellen wat er in de saus verwerkt zat!!??) Na een mooie wandeling door het bos, prachtige vlinders, planten en bomen nog wat gedronken met de directeur en lekker terug naar huis. Een trotro was moeilijk te krijgen op de die plek, dus uiteindelijk zijn we opgepikt door 3 mannen die op doorreis waren naar Accra. Pascal en ik moesten op de bodem van het busje zitten omdat er geen bank was maar het was een snel en goedkoop ritje naar huis!
Vanochtend naar de kerk op de compound met alle studenten. Een fantastisch gebeuren was het!Daarna lekker koffie en thee met de Amerikanen!Was weer een enerverend en intensief weekje!

Liefs en een kus!