Slaan: Pedagogisch verantwoord of mishandeling?!
Door: Machteld
Blijf op de hoogte en volg Machteld
23 Oktober 2005 | Ghana, Abetifi
Allereerst bedankt voor al jullie lieve en leuke berichtjes op mijn site. Het is zo leuk om te lezen!
Na een weekje rustig werken hebben we vorig weekend een filmmarathon georganiseerd met de Amerikanen en wat Ghaneese vrienden. De beamer gehuurd en matrassen in de kamer neergelegd. Het was een succes al zaten we het halve weekend zonder stroom (einde regenseizoen dus veel onweer). I am Sam is trouwens echt een fantastische film!
Dinsdag zijn we gestart met het meelopen met TTC studenten (PABO-studenten). Voor het eerst sinds we hier zijn werden Pascal, Dieuw en ik opgesplitst en voor het eerst moet ik vroeg op (06:15). Alle Ghanezen zijn dan al wakker dus het is best gezellig zo ’s ochtends vroeg!
Met de taxi ben ik elke dag naar Nkwatia gegaan, waar de Presbyterian Primary School ligt. Vanaf de taxi was het nog een kwartiertje heuvel op en heuvel af….langs de waterput samen met zo’n 100 kinderen die elke dag met me meeliepen naar school. De eerste dag kwam ik onderweg een groepje jongens tegen die een jongetje in elkaar aan het slaan waren. Ik heb ze uit elkaar gehaald en met het jongetje naar school gelopen. Ik vroeg me af waarom al die kinderen zo agressief doen en hard tegen elkaar zijn, want ik zag een hoop kinderen slaan en schoppen. Later die ochtend werd mijn vraag beantwoord en werd mij een hoop duidelijk!
Het wordt ze namelijk van jongs af aan geleerd………
Na de algemene opening met de laagste klassen, welke bestond uit: volkslied zingen, bidden, mij voorstellen en rijen vormen, had ik de eerste stokslagen al mogen aanschouwen bij kinderen die te laat kwamen. Het ging zo hard, met de stok op billen en blote benen. De vertrokken gezichtjes van de kinderen zal ik nooit meer vergeten. Nadat alle kinderen marcherend naar hun klas waren gegaan (onder gezag van docent en stok) heb ik me ook gesetteld in Klas 1. De docent was verschrikkelijk aardig, evenals de studenten, en zag er lief uit. Dit idee over haar heb ik maar 5 minuten mogen hebben. Na 5 minuten in de les kwamen er drie kleine kinderen binnenlopen. Na zich verontschuldigd te hebben met een kleine buiging, pakte ze de stok, moesten ze hun handen uitsteken en kregen ze ieder 3 slagen met de stok op hun handen. Dit tot huilends toe, maar wat wil je als je 5 bent (??!!). Ik wilde bijna opstaan en haar wegtrekken bij de kinderen…..de gezichtjes van de kinderen als de docent op ze af komt met de stok zie ik nog zo voor me, het is angst…pure angst voor meer stokslagen.
Later die dag en dagen werd me duidelijk dat slaan en beschuldigen hier zo vaak worden gedaan als complimentjes geven aan kinderen in Nederland. Wanneer kinderen een fout maken of iets niet helemaal goed doen krijgen ze óf een klap op hoofd/handen met de stok of alle kinderen in de klas zingen een liedje over hoe dom het kind is en dat het zich moet schamen. Kippenvel levert dat op bij mij!
Als een kind dan begint te huilen krijgt het nog wat slaag op de rug.
Het principe en modewoord pedagogisch verantwoord is hier totaal onbekend, althans het wordt niet toegepast in het onderwijssysteem. Slaan is hier een middel om kinderen tot de orde te roepen, te corrigeren, te pesten(docenten lachen de kinderen ook uit) en te vervelen. Ook slaan met handen, vuisten en boeken gebeurt vaak.
Toen ik vervolgens vroeg waarom er zoveel geslagen wordt luidt het simpele antwoord: Het is de enige manier, anders luisteren de kinderen niet!. De TTC-studenten bevestigde dit antwoord, zij sloegen er echt de hele dag op los! Dus als kind wordt je op school wordt je geslagen, als student sla je er op los en als docent zit het in je systeem!
Na een week op deze school te zijn geweest, te hebben geholpen, gespeeld, geknuffeld etc, kan ik geen goed antwoord geven op de vraag: Slaan van kinderen, pedagogisch verantwoord of mishandeling. Persoonlijk vind ik het pure mishandeling, pesterij en hiërarchies vertoon, maar hier is het een vorm van opvoeding. De stok is de linkerhand van de docent en het slaan is hetzelfde als het op de gang staan in Nederland. Een zinnig antwoord heb ik dus niet, maar ik weet wel dat het onderwijssysteem in Ghana nog een lange en hobbelige weg voor zich heeft. Mijn ogen zijn iig geopend en ik ga proberen of ik iets kan beteken voor de kinderen hier. Wordt vervolgd!
Zaterdag zijn we naar de Bobiri Forest Reserve geweest!Prachtig regenwoud in de buurt van Kumasi. Naar een rit van 2 uur en een wandeling van een uur in de brandende zon (reden geen taxi’s) kwamen we midden in het bos aan bij een soort compound. Een hoop studenten waren er en we werden meteen welkom geheten door de directeur en werden uitgenodigd om met de studenten te eten, de Banku was heerlijk !(al zal ik niet vertellen wat er in de saus verwerkt zat!!??) Na een mooie wandeling door het bos, prachtige vlinders, planten en bomen nog wat gedronken met de directeur en lekker terug naar huis. Een trotro was moeilijk te krijgen op de die plek, dus uiteindelijk zijn we opgepikt door 3 mannen die op doorreis waren naar Accra. Pascal en ik moesten op de bodem van het busje zitten omdat er geen bank was maar het was een snel en goedkoop ritje naar huis!
Vanochtend naar de kerk op de compound met alle studenten. Een fantastisch gebeuren was het!Daarna lekker koffie en thee met de Amerikanen!Was weer een enerverend en intensief weekje!
Liefs en een kus!
Na een weekje rustig werken hebben we vorig weekend een filmmarathon georganiseerd met de Amerikanen en wat Ghaneese vrienden. De beamer gehuurd en matrassen in de kamer neergelegd. Het was een succes al zaten we het halve weekend zonder stroom (einde regenseizoen dus veel onweer). I am Sam is trouwens echt een fantastische film!
Dinsdag zijn we gestart met het meelopen met TTC studenten (PABO-studenten). Voor het eerst sinds we hier zijn werden Pascal, Dieuw en ik opgesplitst en voor het eerst moet ik vroeg op (06:15). Alle Ghanezen zijn dan al wakker dus het is best gezellig zo ’s ochtends vroeg!
Met de taxi ben ik elke dag naar Nkwatia gegaan, waar de Presbyterian Primary School ligt. Vanaf de taxi was het nog een kwartiertje heuvel op en heuvel af….langs de waterput samen met zo’n 100 kinderen die elke dag met me meeliepen naar school. De eerste dag kwam ik onderweg een groepje jongens tegen die een jongetje in elkaar aan het slaan waren. Ik heb ze uit elkaar gehaald en met het jongetje naar school gelopen. Ik vroeg me af waarom al die kinderen zo agressief doen en hard tegen elkaar zijn, want ik zag een hoop kinderen slaan en schoppen. Later die ochtend werd mijn vraag beantwoord en werd mij een hoop duidelijk!
Het wordt ze namelijk van jongs af aan geleerd………
Na de algemene opening met de laagste klassen, welke bestond uit: volkslied zingen, bidden, mij voorstellen en rijen vormen, had ik de eerste stokslagen al mogen aanschouwen bij kinderen die te laat kwamen. Het ging zo hard, met de stok op billen en blote benen. De vertrokken gezichtjes van de kinderen zal ik nooit meer vergeten. Nadat alle kinderen marcherend naar hun klas waren gegaan (onder gezag van docent en stok) heb ik me ook gesetteld in Klas 1. De docent was verschrikkelijk aardig, evenals de studenten, en zag er lief uit. Dit idee over haar heb ik maar 5 minuten mogen hebben. Na 5 minuten in de les kwamen er drie kleine kinderen binnenlopen. Na zich verontschuldigd te hebben met een kleine buiging, pakte ze de stok, moesten ze hun handen uitsteken en kregen ze ieder 3 slagen met de stok op hun handen. Dit tot huilends toe, maar wat wil je als je 5 bent (??!!). Ik wilde bijna opstaan en haar wegtrekken bij de kinderen…..de gezichtjes van de kinderen als de docent op ze af komt met de stok zie ik nog zo voor me, het is angst…pure angst voor meer stokslagen.
Later die dag en dagen werd me duidelijk dat slaan en beschuldigen hier zo vaak worden gedaan als complimentjes geven aan kinderen in Nederland. Wanneer kinderen een fout maken of iets niet helemaal goed doen krijgen ze óf een klap op hoofd/handen met de stok of alle kinderen in de klas zingen een liedje over hoe dom het kind is en dat het zich moet schamen. Kippenvel levert dat op bij mij!
Als een kind dan begint te huilen krijgt het nog wat slaag op de rug.
Het principe en modewoord pedagogisch verantwoord is hier totaal onbekend, althans het wordt niet toegepast in het onderwijssysteem. Slaan is hier een middel om kinderen tot de orde te roepen, te corrigeren, te pesten(docenten lachen de kinderen ook uit) en te vervelen. Ook slaan met handen, vuisten en boeken gebeurt vaak.
Toen ik vervolgens vroeg waarom er zoveel geslagen wordt luidt het simpele antwoord: Het is de enige manier, anders luisteren de kinderen niet!. De TTC-studenten bevestigde dit antwoord, zij sloegen er echt de hele dag op los! Dus als kind wordt je op school wordt je geslagen, als student sla je er op los en als docent zit het in je systeem!
Na een week op deze school te zijn geweest, te hebben geholpen, gespeeld, geknuffeld etc, kan ik geen goed antwoord geven op de vraag: Slaan van kinderen, pedagogisch verantwoord of mishandeling. Persoonlijk vind ik het pure mishandeling, pesterij en hiërarchies vertoon, maar hier is het een vorm van opvoeding. De stok is de linkerhand van de docent en het slaan is hetzelfde als het op de gang staan in Nederland. Een zinnig antwoord heb ik dus niet, maar ik weet wel dat het onderwijssysteem in Ghana nog een lange en hobbelige weg voor zich heeft. Mijn ogen zijn iig geopend en ik ga proberen of ik iets kan beteken voor de kinderen hier. Wordt vervolgd!
Zaterdag zijn we naar de Bobiri Forest Reserve geweest!Prachtig regenwoud in de buurt van Kumasi. Naar een rit van 2 uur en een wandeling van een uur in de brandende zon (reden geen taxi’s) kwamen we midden in het bos aan bij een soort compound. Een hoop studenten waren er en we werden meteen welkom geheten door de directeur en werden uitgenodigd om met de studenten te eten, de Banku was heerlijk !(al zal ik niet vertellen wat er in de saus verwerkt zat!!??) Na een mooie wandeling door het bos, prachtige vlinders, planten en bomen nog wat gedronken met de directeur en lekker terug naar huis. Een trotro was moeilijk te krijgen op de die plek, dus uiteindelijk zijn we opgepikt door 3 mannen die op doorreis waren naar Accra. Pascal en ik moesten op de bodem van het busje zitten omdat er geen bank was maar het was een snel en goedkoop ritje naar huis!
Vanochtend naar de kerk op de compound met alle studenten. Een fantastisch gebeuren was het!Daarna lekker koffie en thee met de Amerikanen!Was weer een enerverend en intensief weekje!
Liefs en een kus!
-
23 Oktober 2005 - 15:02
Kirsten:
Hee lieverd... wat een verhaal he? Het is dat je het me al grootendeels verteld had aan de telefoon vrijdag, anders was ik accuut op het vliegtuig gestapt zeg! Jemig... we kunnen ons hier veel niet voorstellen, maar dit slaat echt alles! (Ach, nare woordspeling...)
Ga snel weer verder msn'en met je! Veel liefs!! -
23 Oktober 2005 - 15:27
Oma:
Wat een vreselijk verhaal .En je staat wellicht machteloos.Gelukkig beleef je ook mooie dingen .Hou je goed en blijf ons op de hoogte houden .We MSNen
Kisses -
23 Oktober 2005 - 16:01
Wouter:
Hoi Machteld, Tjonge wat zal dat wennen zijn, standaard kinderen slaan!! Sterkte met het toekijken, maar er zomaar wat aan veranderen lijkt me niet de bedoeling, toch?
Geweldig dat je je familie en vrienden zo op de hoogte houdt. En die foto's zijn echt schitterend. Het maakt het verhaal levend.
Hier is alles ok, vorig weekend zijn we met neefjes en nichtjes in Apeldoorn wezen stappen echt gezelli!
Gr. Wouter -
23 Oktober 2005 - 16:13
Evert:
Zo dat is nog eens een heftig verhaal!! Gelukkig kon je na dit weekje, zaterdag even ontspannen in de rimboe :D
Nou veel succes deze week, hopenlijk wordt die een stuk leuker dan de vorige :)
Dikke kus Evert -
23 Oktober 2005 - 16:32
Emma:
wow, lijkt me erg moeilijk om in jouw situatie te zitten, wat doe je: grijp je in of niet, maarja eigenlijk weet je ook dat het geen zin heeft. arme kinderen daar... triest verhaal... gelukkig beleef je ook mooie dingen!
xxx -
23 Oktober 2005 - 17:10
Dianne:
Hi Lievie!
Wat een verhaal zeg?! Lijkt me TOP om te doen, leerlingen ongestraft meppen!!! Nee hoor, ik las het met rillingen over mijn rug. Ik moet er niet aan denken dat iemand mijn kind zo zou behandelen. Dan pakt mama zelf ook even een stokje... Tja, 's lands wijs... het is me wat. Leuk om wat van je te lezen. Weet je trouwens dat als je smsjes stuurt dat met 5 tegelijk gebeurt? Lijkt me een duur geintje, maar het staat wel popi op mijn telefoon, hihi. Dag schatje, tot tiks.
Kus en liefs DenD -
23 Oktober 2005 - 17:10
Carla:
Wat een verhaal maggie, vol afschuw zul jij dit hebben doorstaan, dit is niet meer voor ons te bevatten. Vroeger werden er ook stokslagen uitgedeeld door het onderwijspersoneel maar dit is wel erg veel voor de jonge kinderen.Wat zullen jou handen gejeukt hebben om de stok weg te nemen. Je moet er maar niet te lang bij stilstaan. De foto's zijn weer erg mooi en we zien wel aan je schrijven dst je het er goed hebt en er ook van geniet.Heb je daar al een wijntje of biertje gehad? is er ook iets wat hetzelfde is als hier? laat het maar weten.
hou je goed en een dikke kus van ons thuis -
23 Oktober 2005 - 17:17
Ank:
Wat een ellende,als ik daarbij geweest was zou ik me echt niet kunnen beheersen,heel knap van jou.
ben gisteren uit het ziekenhuis ontslagen en mag nu zes weken niets doen, dus zul je me regelmatig op jou site zien, liefs en dikke kus Jan en Ank,P.S wat gaat de tijd snel he ,tenminste voor ons. -
23 Oktober 2005 - 17:44
Dominee Akersloot:
Omstandigheden maken, mede, een mens. Met Westerse ogen het Ghanese onderwijs zien, en met een Westers hart het Ghanese onderwijs vóélen is zo totaal anders dan de beleving van de Ghanezen zelf. Ik wil je verhaal niet alleen in Afrikaans perspectief plaatsen, maar ook de lat voor jou wat lager leggen. Verwacht niet dat het 'iets' wat je voor de kindertjes daar wilt betekenen, een wezenlijke verandering in hun cultuur met zich meebrengt. Je moet je energie al in het onderwijs steken, inhoudelijk gezien dan. Als je met het genoemde AMO-project al een beetje kunt bereiken, is dat een prijzenswaardig resultaat. Net als het Penningske van de weduwe lijkt het weinig, maar het is, vergeleken met de inzet van anderen, zo ontzettend waardevol omdat je het met je hart geeft, vol bewogenheid en oprechte betrokkenheid. Dan maakt het niet uit of je daar nog weken, maanden bent of er gaat wonen. Je laat wat achter en je neemt wat mee. Omdat je naasten al zó met dit bericht meeleven, gaan zij, net als jij, nadenken over het goede in Nederland, over hun onderlinge relaties, over opvoeding. Jij en wij gaan onze zegeningen tellen. Ik deel je teleurstelling, ik prijs je goede wil. En zie wat je nu al bereikt hebt.
Ik wens je sterkte toe de komende tijd. Samen met Dieuwke (is dat haar volledige naam?, ik hoop het maar) en Pascal (die jongen met die Bourgondische, bijna katholieke uitstraling, waarmee jij het, op foto's zichtbaar, zo goed kunt vinden)... in Gods Naam op volle kracht vooruit!
In gebed met je verbonden,
dominee drs. A.X.L. Akersloot -
23 Oktober 2005 - 17:44
Anna:
Ola machteld,
Hoe is het nu? Beetje over de eerst shock heen? Tis inderdaad allemaal niet niets... Maakt dat je weer beseft hoe wij het allemaal maar getroffen hebben dat we in Nederland zijn opgegroeid...
Verder natuurlijk cool dat je in het regenwoud bent geweest en fijn dat je ook leuke en relaxte dingen kunt doen! Mooi dat je daar ook (kennelijk) veel vrienden maakt! Wie weet hou je nog mooie vakantie-adresjes over in Amerika! ;)
Hier verder alles goed, morgen terugkomdag, moeten we gaan coachen of gecoachd worden! Ik kan je zeggen dat je van geluk mag spreken dat je dat niet hoeft te doen! :D
Op persoonlijk vlak nog geen directe veranderingen! Zodra dat wel is laat ik het weten...hahaha
Zeg lief, ik ga er weer vandoor en ik kijk uit naar ons wederzien(hihi)! Kus en natuurlijk een dikke knuffel, Anna -
23 Oktober 2005 - 19:09
De Gelders:
Gelukkig weer een werkende computer!Dus een reactie. Heftig verhaal over slaan van kinderen. Maar vergeet niet dat dit één generatie terug in Nederland nog gebruikelijk was en twee generaties terug nog veel voorkwam. Ook al bekijken wij het nu, gelukkig, heel anders, we zullen de mensen daar de tijd moeten gunnen hun eigen weg hierin te vinden. Dat neemt niet weg dat een dikke knuffel voor die kindertjes heel erg nodig is! Een dikke kus van ons en we volgen je weer!
Job, Fennie en Elsbeth. -
23 Oktober 2005 - 19:53
Lotte:
He maggie,
Wat heb je het fijn daar he!!! Heel veel plezier. Ik hou alles bij want ben heel nieuwsgierig naar alles wat je meemaakt.
Succes met alles.
Dikke kus Lot -
23 Oktober 2005 - 20:28
Janneke:
Heej lieve meis,
Tis al weer ff geleden dat ik gereageerd heb op je site, maar sprak je dan ook regelmatig op msn:-)
Wat een verhaal zeg.. Zou het niet in mn hoofd halen om die kids hier in Utrecht stokslagen te geven.. Ze zijn niet altijd lief, maar tot nu toe kan ik het nog wel op een normale manier aan!
Gelukkig zie je ook de mooie dingen van dit land en daar zou ik vooral maar van genieten!Wens je veel suc6 met je werk en daarnaast veel plezier!
Dikke kus vanuit mijn kamertje mét internet:D
Jans -
24 Oktober 2005 - 06:51
Wouter S-T:
Sjonge, ouderwets, dat kennen we alleen van Anton Pieck - "Den Meeester met den Plack deelt eezelsch-oren uit". Wordt er straks ook van jou verwacht dat je meedraait met dit systeem?
Sterkte! -
24 Oktober 2005 - 08:19
WenD:
Lieve, lieve schat!!
Mijn hemel.. wat erg is dat zeg om te zien..Kan me zo voorstellen dat je al die lieve kopjes het liefste dan wil knuffelen en troosten en vooral ook wil zeggen dat alles goed komt. Ik zie je al helemaal voor me.
Gaaf zeg het regenwoud! En wat een bomen, dat zijn pas bomen!! Maar wat zit er nou in die saus van Banku? Stierenkloten? :-)
Ik ga deze week trouwens weer ff bellen. Maar dat spreken we wel af via de sms! Ben druk voor je aan het zoeken naar leuke stageplek!! Komt goed.
Veel plezier en succes (en ook sterkte) en we spreken elkaar snel!!!
Dikke, dikke kus en veel liefs Wen -
24 Oktober 2005 - 09:59
Hettie Lommert:
Hè Lieverd
Ik lees met steeds meer verbazing jou belevenissen.Het is toch niet te geloven,moet je die smoeltjes zien en dan slaan!Oh wat ben ik blij dat ik daar niet bij was,ik zou niet grotemensen-achtig gereageerd hebben.Niet te veel meer aan denken hoor!Wat een prachtige foto´s weer,geweldig om dit allemaal te mogen mee-maken met jou.
Wen belt steeds om te vertellen,mam er is weer bericht,mail checken!
Ik begrijp van Wen dat ik hier ook kan reageren (Moet nog veel leren)
Het is wel een heeeeel andere wereld ,Dit is wel een heel leerzame stage hè.Ik heb ontzettend veel bewondering voor jou!
dikke kus Hettie -
24 Oktober 2005 - 10:33
Anja:
Na 40 jaar onderwijs en 40 jaar uitleggen aan kinderen waarom iets niet mag of wel. Gewoon met de stok slaan dan is het weer over.....Afschuwelijk om dit aan te zien.Ik voel het helemaal mee en je kan(mag) niets doen.
Je beleeft heel wat avonturen en Rob en ik herkennen best veel van wat jij meemaakt Onvergetelijke indrukken doe je op. Je zal er nog jaren aan terugdenken, tenminste als je nog wel terug komt.... Dat laat je ons wel weten toch?
Elk moment wat je meemaakt is uniek!
Geniet ervan en veel wijsheid en liefs van ons. -
24 Oktober 2005 - 13:45
Machteld:
Misschien is het even goed om te vermelden dat ik het stukje heb geschreven toen ik in de klas zat met de kinderen en het slaan gebeurde onder het schrijven. Ik begrijp dat een land een cultuur heeft en dat het slaan komt vanuit de slavengeschiedenis die Ghana heeft, toch was het redelijk heftig om mee te maken!
Liefs voor jullie! -
25 Oktober 2005 - 11:27
Mariëtte:
Hallo Machteld, ook al lees ik de verhalen over de schoolkinderen die worden geslagen nu voor de tweede keer (ik heb zojuist het verhaal van Pascal gelezen), ik krijg er weer kippenvel van. Wat lijkt me dat moeilijk om dan niet in te grijpen!
Heel veel succes de komende week en ik zie natuurlijk weer uit naar jullie logboeken...
Groetjes, Mariëtte -
26 Oktober 2005 - 06:57
Tante Corrie En Oom Aart:
Weer veel beleefd! Het vraagt voor jou altijd weer een intensieve verwerking. Het geeft echt een verrijking en verdieping. Na een fijn e vakantie zijn wij ook weer aan de slag. Hart. groetjes. -
28 Oktober 2005 - 19:04
Kevin:
Ga maar op mijn ziel staan!
- xxx - -
29 Oktober 2005 - 14:59
Aukje:
Ajajaj, dat bezorgt mij kippenvel zeg. Dus het bestaat nog steeds. Soms halen kinderen mij het bloed onder de nagels vandaan, maar slaan, eheh, dat was iets van een eeuw terug toch?
Indrukwekkend om mee te maken, vooral als je eigenlijk ook behoorlijk machteloos bent op dat moment.
Maar zo te lezen beleef je een hoop bijzonders mee. Je kunt er wel een boek over schrijven.
Lieve Machteld, ik denk vaak aan je en geniet van de dingen die ik te lezen krijg. Veel succes en vooral plezier!!!!!!!!
Op naar de maand november alweer (t is hier nu zo'n 20 graden)Ik zal extra lief voor de kinderen in Nederland zijn!!
Liefs
Aukje -
30 Oktober 2005 - 16:46
Joost En Corneli, Corneli En Joost:
Mooie foto's van jou en de kinderen in de klas. Confronterend dat gemep zo voor het front. Deed me denken aan de úitnodiging die ik kreeg van de directeur 1e klas mavo (1962)om in 'Hotel de volle mep' te verschijnen en daar inderdaad drie stokslagen op mijn achterste te krijgen wegens vechten op het schoolplein. Commentaar van de leraar bij terugkomst in de klas: ga maar zitten, als je dat nog kan. Is een keer gebeurd om eeb levenlang te onthouden. Kun je nagaan hoe dat voor 'jouw'kinderen is.
Dus hebben we maar weer van de natuurfoto's genoten: prachtig en uitnodigend.
Veel plezier maar weer. -
18 November 2005 - 07:36
Rik:
Hoi Machteld, ik las je stukje over kinderen slaan in de Sensor.... Ik begrijp wat je voelt als je het slaan ziet; in 2003 heb ik nml stage gelopen op het TTC te Navrongo (compleet in het noorden van Ghana). En ja daar werd ook geslagen, en ja ook ik vond het moeilijk om te zien. Maar ik moet zeggen dat je met alle goede bedoelingen van de hele wereld daar niets aan kan veranderen. Ik sluit mij helemaal aan bij de reactie van Dominee Akersloot. Het zit diep in de Ghanese cultuur geworteld. Mijn stage genoten en ik zijn toen ook tot de conclusie gekomen, dat je 200% moet geven om te laten zien hoe jij onderwijs verzorgt,op de manier die jou gevoel recht doet. (Ik heb toen ik alleen voor de klas stond de stokken uit het lokaal verbannnen en zo geprobeerd te laten zien dat het ook anders kan.)
En als er van die 200% goede ideeen 10% overkomt en dan noh 1% onthouden wordt heb je heel veel bereikt.....Dus leg inderdaad je lat lager en laat de leer en denk momenten voor jezelf en mensen om je heen de hoofdtoon voeren.....
Groet Rik
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
